admin

Zij loopt, niet vluchtend maar traag. Alsof ze de overstroming vergeten is. Alsof het bos altijd al een meer was, en honden leren zwemmen als ze nog pup zijn. De bomen staan stil. Hun wortels verdragen het water, voor nu. Hun stammen spiegelen zich loom in het oppervlak. Stilte heerst. Mist heerst. Een vrouw, zes honden, één rode paraplu —...

Dit is het Museumplein, maar dan gezonken. De culturele kern van Nederland — waar we normaal lopen tussen Van Gogh, het Concertgebouw en het Rijks — ligt nu onder een dunne laag water. Alsof het geheugen van het land is overstroomd. De mensen zijn verspreid over vlotten, hun lichamen omsloten door dekens, gezichten naar elkaar gekeerd, maar ook naar binnen....

Twee figuren, gehuld in doorzichtige capes, zitten in de branding. Hun lichamen zijn half verzonken in het zoute water. Ze kijken naar de bolvormige massa’s voor hen — monumenten? restanten? meteorieten van hun verdwenen thuis? Alles aan dit beeld ademt verlies: van land, van oriëntatie, van woorden. Er is geen achtergrond die troost biedt. Alleen een zee die meer lijkt...

Ze zweven boven de zee, omsloten door glas, als in een capsule van herinnering. Een gondel vol silhouetten — de laatsten. Geen bagage. Geen vlag. Geen afscheidsgroet. Alleen de ruggen van mensen die vertrekken van iets wat ooit land was, ooit thuis. Nu niets dan water, horizon en een constructie die hen draagt naar elders. Deze gondel, technisch en afstandelijk,...

Zwevende kerk gespot boven NulNAP.  Niet gezonken, maar opgestegen — alsof het landschap zelf besloot: genoeg gegrond, tijd om te zweven. Geen fundering meer, alleen verhalen die blijven drijven. Misschien is dit geen verlies, maar verbeelding. De kerk hangt daar niet als waarschuwing, maar als mogelijkheid. Wat als we gebouwen loslaten? Wat als verankering overschat wordt? Kijk hoe ze zweeft...

Dit beeld, een vliegtuig op het water gezien door het raampje van een ander vliegtuig, is een provocatie. Het is absurd, maar ook akelig realistisch als je kijkt naar de Nederlandse verhouding tot water. Hier geen comfortabele landingsbaan, maar een toestel dat – tussen oranje boeien – letterlijk drijft op het onzekere. De grens tussen binnen en buiten, tussen controle...

Ze wachten. Ze wachten zoals mensen altijd wachten: in stilte, met hun gezicht naar wat komt. Alleen is er geen stoep meer. Geen halte. Alleen water. Een smalle rij barkrukken staat als relikwieën van een verdwenen infrastructuur in een verdronken straat. De stoelen zijn net hoog genoeg om hun schoenen droog te houden. Voor even. Hun paraplu’s zijn rituelen geworden,...

Dit beeld is een vitrinekast voor het verdwijnende landschap. Een strak betegelde kamer, keurig afgemeten plint, museumlicht op een porseleinen vaas — en daarbuiten, of is het toch binnen, stijgt het water. De molens draaien nog. Ze lijken te zeggen: kijk, alles is onder controle. De ruimte ademt beheersing. De muren zijn bekleed met het landschap van buiten, plus schaduwen...

Wat we hier zien is een levend landschap, een mozaïek van water en werk, waar de grens tussen natuur en cultuur is opgelost in riet, wind en stilte. De structuren in het water – platforms begroeid met wat lijkt op zeewier of rijzend riet – vormen een ritme dat meer aan tuinbouw doet denken dan aan aquacultuur. Maar deze teelt...

Wat je nu ziet, is een absurde droom of een scherpe waarschuwing — misschien allebei. Mensen zitten, met hun rug naar de dijk, in wat lijkt op bioscoopstoelen, gericht op de kolkende zee. De dijk werd een door mensen uitgesneden amfitheater. En mensen kome om te kijken hoe het water komt. Hier geen metafoor meer. Hier wordt letterlijk plaatsgenomen tegenover...

Dit beeld is een poëtische kortsluiting van landschappelijke logica. Vier mensen staan op een verhoogd platform, hengelend in een goudgeel graanveld — alsof ze vissen op tarwe. Het huis achter hen is klassiek Nederlands: zwart geteerd hout, witte kozijnen, rood dak. Alles klopt, en toch is alles vervreemd. Wat zien we hier? Geen satire, geen grap, maar een verschuiving van...

Dit wezen drijft in een ruimte zonder tijd, zonder zwaarte. En toch draagt het gewicht — van geschiedenis, van verlies. Wat je ziet op zijn huid zijn geen willekeurige lijnen. Het zijn fragmenten van baksteen, kaders van ramen, de regelmaat van gevels. Amsterdam, ooit fier en steenhard, ligt nu als een imprint op een lichaam zonder botten. Misschien zwom deze...