admin

Een kas stijgt op. Getild door een zwerm vogels, strak gespannen aan lijnen als touwen van hoop . Daaronder: een eenzame figuur op een leeg, drassig vlak. Geen bagage, geen afscheid, geen chaos. Alleen kijken. De kas is geen huis, maar het idee van een huis — transparant, leeg, licht. Een schijnbare bescherming die geen muren kent. En toch: ze...

Vijf bomen lijken gewichtloos te zweven in een stille wereld. Of is het hun spiegelbeeld dat ons misleidt? Wat boven lijkt, is misschien beneden. Wat vaststaat, blijkt vloeibaar. In deze verwarring opent zich ruimte — ruimte om anders te kijken, anders te voelen. De bomen staan niet op de grond zoals we gewend zijn, maar drijven tussen lucht en water....

Vier mensen staan stil. Niet buiten in de regen, maar binnen in een tentoonstellingsruimte — en toch zijn ze gekleed op water. Regenjassen, laarzen, houding alert en kalm. Ze kijken naar drie fotowerken die allemaal één ding gemeen hebben: het water is overal. Een schaal in zee met mensen erin, windmolens in een verzwolgen polder, een zebrapad dat in het...

Een vrolijke contradictie: een kas — die normaal het binnen beschermt tegen het buiten — staat hier open, transparant, midden op het water, met mensen erin die bloemetjes bekijken onder paraplu’s. Een lentegevoel in een post-nat landschap. Alsof de regen niet alleen wordt getolereerd, maar verwelkomd. Dit is geen vluchtplek, geen overlevingstructuur. Dit is een viering. De kas is niet...

Een ophaalbrug in een ondergelopen landschap is geen brug meer — zij is reliek, relaas, ruïne. Ze overbrugt niets meer. Ze staat daar, als een verlaten groet naar schepen die niet meer komen. Het wegdek dat zou moeten rusten op oevers, eindigt nu in water. Geen kades, geen polders, geen infrastructuur die haar belofte nog waarmaakt. De brug staat in...

Wat ik zie? Een koe. Maar niet zomaar een koe. Een eenzame koe, in een open, modderig landschap. Haar vacht grauw van het natte licht, haar poten diep in de zompige bodem geplant. De achtergrond? Leegte. Geen weiden vol grazende soortgenoten, geen boer met emmer, geen hek dat haar omrandt. Alleen een lucht en een korrelige, uitgeputte aarde. Hier is...

Op het eerste gezicht toont de foto een idyllische buitenplaats: statig, verstild, badend in zacht licht. Een tafereel dat nostalgie oproept, dat fluistert van thee op het terras en zomers die langer leken te duren. Maar wie beter kijkt, ziet het water – stil, glanzend, alles bedekkend. De buitenplaats staat onder water. En toch: op het verkoopbord, pontificaal in beeld,...

Dit beeld is genadeloos. Niet in toon, maar in betekenis. Ze toont het landschap niet als iets dat je kunt overzien, bezitten of beschermen, maar als iets wat terugneemt. Ze toont geen gewone kaart, maar een cartografie van verlies. Een verdronken landschap, niet als topografie maar als herinnering — een waarschuwend spoor van wat verdween en wat opnieuw zou kunnen...

Zij loopt, niet vluchtend maar traag. Alsof ze de overstroming vergeten is. Alsof het bos altijd al een meer was, en honden leren zwemmen als ze nog pup zijn. De bomen staan stil. Hun wortels verdragen het water, voor nu. Hun stammen spiegelen zich loom in het oppervlak. Stilte heerst. Mist heerst. Een vrouw, zes honden, één rode paraplu —...

Dit is het Museumplein, maar dan gezonken. De culturele kern van Nederland — waar we normaal lopen tussen Van Gogh, het Concertgebouw en het Rijks — ligt nu onder een dunne laag water. Alsof het geheugen van het land is overstroomd. De mensen zijn verspreid over vlotten, hun lichamen omsloten door dekens, gezichten naar elkaar gekeerd, maar ook naar binnen....

Twee figuren, gehuld in doorzichtige capes, zitten in de branding. Hun lichamen zijn half verzonken in het zoute water. Ze kijken naar de bolvormige massa’s voor hen — monumenten? restanten? meteorieten van hun verdwenen thuis? Alles aan dit beeld ademt verlies: van land, van oriëntatie, van woorden. Er is geen achtergrond die troost biedt. Alleen een zee die meer lijkt...