Hoogwaterwinkel

Een luxe winkelstraat op een vliegveld. Dior, Estée Lauder, perfect verlicht, glimmend. Maar het water staat tot aan de vitrines. De vloer is onzichtbaar geworden – opgeslokt door een gladde laag vloed. Wat ooit glans en begeerte was, is nu drijvend decor. Uit de mond van gebeeldhouwde vrouwen stroomt water. Niet symbolisch, maar letterlijk. Als spuugfonteinen, als uitkotsing van overvloed....

Een beeld vol paradoxen: een kolonie huizen, strak en identiek, op hoge palen gezet boven een stil, glanzend wad. Alles is grijs — lucht, water, gebouwen, vogels — alsof kleur zelf verdampt is. De horizon is afwezig. Mist, tijd, getij: alles is opgeslokt in een suspensie van mogelijkheid. De huizen lijken te zweven, maar zijn verankerd in iets wat er...

Dit is een dissectie. Een landschap opengesneden met een plankier, een dunne, kunstmatige ader boven het water. Mensen bewegen erover alsof ze iets weten, of denken te weten. De bomen zijn kaal, de mist dringt overal in door — maar niemand kijkt elkaar aan. Ze staan stil. Kijken weg. Kijken omhoog. Kijken nergens. Onder het plankier: zwart water. En trappetjes....

Drie meisjes aan een tafel. Identiek. Stil. Ze schenken water in kopjes die al overstromen. De zee likt aan hun voeten. Niemand kijkt op. Niemand staat op. Wat je ziet lijkt huiselijk: porselein, beleefdheid, een theekransje. Maar het klopt niet. Alles lekt. Alles stroomt. Alsof het ritueel belangrijker is dan de realiteit. Dit beeld raakt. Niet omdat het luid is,...

Dit is geen documentair beeld, maar een visioen. Een artificiële kustlijn — of beter: een verzinsel over wat kustlijn kan zijn als wij haar volledig maken, beheersen, organiseren. Een lang, recht pad, als een steiger van absolute wil, leidt naar een mini-eiland. Centraal, geometrisch, en daardoor desoriënterend. Een utopie of een gevangenis? De eilandtop draagt een standbeeld, een silhouet van...

Wat een beeld! Een kas vol water, kinderen in kleurrijke minikano’s — het is een scène die tegelijk speelt, protesteert en voorspelt. Geen tomatenplanten, geen irrigatiebuizen, maar een klasse vol toekomstvaardigheid. Schoolzwemmen in het Anticipatietijdperk. De kas, ooit symbool van hyper-gecontroleerde landbouw, is hier omgevormd tot binnenmeer. Transparant, open naar het landschap buiten, maar gevuld met water — als een...

Dit beeld toont een bergdorp — maar dan gebouwd in een vlak waterland. Huizen, allemaal in Nederlandse baksteenstijl, zijn gestapeld tot een soort torenstad, als een bijenkorf van vinex-nostalgie. Alsof Volendam en Bergen aan Zee samen een utopie wilden bouwen, en het resultaat tot een architectonische grap is verworden. De woningen staan op palen, direct boven het water. Geen kades,...

Een kas stijgt op. Getild door een zwerm vogels, strak gespannen aan lijnen als touwen van hoop . Daaronder: een eenzame figuur op een leeg, drassig vlak. Geen bagage, geen afscheid, geen chaos. Alleen kijken. De kas is geen huis, maar het idee van een huis — transparant, leeg, licht. Een schijnbare bescherming die geen muren kent. En toch: ze...

Vijf bomen lijken gewichtloos te zweven in een stille wereld. Of is het hun spiegelbeeld dat ons misleidt? Wat boven lijkt, is misschien beneden. Wat vaststaat, blijkt vloeibaar. In deze verwarring opent zich ruimte — ruimte om anders te kijken, anders te voelen. De bomen staan niet op de grond zoals we gewend zijn, maar drijven tussen lucht en water....

Vier mensen staan stil. Niet buiten in de regen, maar binnen in een tentoonstellingsruimte — en toch zijn ze gekleed op water. Regenjassen, laarzen, houding alert en kalm. Ze kijken naar drie fotowerken die allemaal één ding gemeen hebben: het water is overal. Een schaal in zee met mensen erin, windmolens in een verzwolgen polder, een zebrapad dat in het...

Een vrolijke contradictie: een kas — die normaal het binnen beschermt tegen het buiten — staat hier open, transparant, midden op het water, met mensen erin die bloemetjes bekijken onder paraplu’s. Een lentegevoel in een post-nat landschap. Alsof de regen niet alleen wordt getolereerd, maar verwelkomd. Dit is geen vluchtplek, geen overlevingstructuur. Dit is een viering. De kas is niet...

Een ophaalbrug in een ondergelopen landschap is geen brug meer — zij is reliek, relaas, ruïne. Ze overbrugt niets meer. Ze staat daar, als een verlaten groet naar schepen die niet meer komen. Het wegdek dat zou moeten rusten op oevers, eindigt nu in water. Geen kades, geen polders, geen infrastructuur die haar belofte nog waarmaakt. De brug staat in...