admin

Drie figuren op een dakrand, hun silhouetten scherp tegen het grauwe, overstroomde landschap. Ze turen — niet paniekerig, maar bedachtzaam. De winter ligt als een natte deken over het dorp, het water heeft bezit genomen van straten en erven. Alles ademt post-catastrofe. Geen sirenes, geen helikopters — alleen kijken. Dit is geen ramp, dit is stilte. De fase waarin de...

Hier zie je een haast cartografisch verzinsel: mensen klimmen met ladders een onnatuurlijk steile, fluweelgroene heuvel op — een heuvel die zich verheft uit een verder vlak, strakgepland polderland. In de verte de ordelijkheid van verkaveling, sluizen, verkeersaders; op de heuvel chaos in discipline: mensen met emmers, werkende lijven, allemaal omhoog. Wat een perversie van het Nederlandse landschap! Alsof iemand...

Welkom in het aquarium dat ooit Nederland heette. De huizen staan fier boven water, droog en stil, alsof er niets aan de hand is. Maar jij — wij — zijn allang kopje-onder. Onder het oppervlak, omringd door zwevende paraplu’s als stille protesten, kijken we omhoog naar een wereld die ooit van ons was. De paraplu’s? Ironisch. De burger gewapend met...

Alsof je zit te wachten tot de stad verdwijnt. Twee mensen, roerloos, boven een straat die een spiegel is geworden – van water, van nalatigheid, van toekomst. Bomen staan roerloos als wachters in dit stilgevallen moment, waarin niemand vlucht, niemand schreeuwt. Alleen het water beweegt, langzaam, zeker. Dit is geen ramp in de toekomst – het is een herinnering aan...

Wat een beeld. Een interieur dat zich heeft overgegeven aan het water, zonder schreeuw, zonder protest. Een kamer als theaterdecor: de houten tafel en stoelen netjes op een opblaasboot met de naam Buster — alsof het drijven een keuze was, een esthetisch besluit. Alles is ordentelijk: de hanglamp boven het water, de ingeklapte parasol in de hoek, de verrekijker klaar...

Wat zie ik hier? Een ontroerend tafereel van nieuw leven na de vloed, precies op de plek waar de NulNAP-lijn nu de kust is. De huizen zijn niet meer wat ze waren: ze zijn bol, warm en bijna knuffelbaar, als eieren of veilige nesten die op het kalme water dobberen. Uit hun wanden groeien zachte, vriendelijke tentakels, die niet dreigen...

Kijk nou toch. Een compleet dorpje, inclusief kerk en nostalgie, opgesloten onder een gigantische glazen stolp — alsof iemand dacht: “Laten we Nederland bewaren in een Tupperwaredoosje, voor als het écht misgaat.” Het lijkt op een kruising tussen de Efteling en een sciencefictionversie van Urk. Binnen is alles netjes, droog, degelijk. Buiten? Mist, nattigheid en mensen met paraplu’s die er...

Hier ontvouwt zich een tafereel dat even nuchter als visionair is: een stel houten huisjes op poten, stevig geworteld in een zompig kustlandschap. Het is nat, drassig, maar niet onleefbaar. Mensen klimmen met paraplu’s over smalle trappen naar boven — geen paniek, geen haast. Gewoon het nieuwe normaal. Wat opvalt is de sfeer van samenwerking en improvisatie. Geen design-showcase, maar...

Deze afbeelding is geen ramp, geen paniek — maar een stille aanklacht. Een stal vol koeien, tot hun knieën in het water. Ze staan daar, machteloos, als monumenten van ons falen. Geen mens te zien. Geen redding. Alleen het licht dat koud door het dak valt, en het water dat zwijgend stijgt. De Hollandse koe, ooit icoon van trots en...

Deze afbeelding toont een straat die tot de nok is gevuld met water, terwijl bewoners zich verplaatsen over geïmproviseerde stellages tussen daken en lantaarnpalen. Elke persoon houdt een kleurrijke paraplu vast, als was het ironische bescherming tegen een regen die allang te laat is gekomen. De huizen zijn typisch Nederlands, met roodbruine bakstenen en keurig gelegde dakpannen — een beeld...

Een groep mensen trekt door ondiep water. Hun voeten trekken kringen in het spiegelende oppervlak. Ze lopen naar de horizon, waar in de nevel een berg oprijst — vaag, maar onafwendbaar. Een verheffing in het landschap. Een belofte van droogte, veiligheid, toekomst. Sommigen dragen huizen op hun hoofd. Niet als last, maar als talisman. Alsof ze hun thuis boven het...

Ik kijk en ik geloof mijn ogen niet. Een Nederlandse straat, geflankeeerd door keurige huizen met ramen die nog net niet beslagen zijn, wordt doorsneden door een kolossale zandberg — niet zomaar ontstaan, maar zorgvuldig opgeworpen. Geen natuurgeweld dat zich brutaal toegang heeft verschaft, nee: dit is mensenwerk. Kruiwagens duwen zich zwoegend voort, figuren sjouwen, klimmen, graven, storten. Het hele...