admin

Dit beeld, een vliegtuig op het water gezien door het raampje van een ander vliegtuig, is een provocatie. Het is absurd, maar ook akelig realistisch als je kijkt naar de Nederlandse verhouding tot water. Hier geen comfortabele landingsbaan, maar een toestel dat – tussen oranje boeien – letterlijk drijft op het onzekere. De grens tussen binnen en buiten, tussen controle...

Ze wachten. Ze wachten zoals mensen altijd wachten: in stilte, met hun gezicht naar wat komt. Alleen is er geen stoep meer. Geen halte. Alleen water. Een smalle rij barkrukken staat als relikwieën van een verdwenen infrastructuur in een verdronken straat. De stoelen zijn net hoog genoeg om hun schoenen droog te houden. Voor even. Hun paraplu’s zijn rituelen geworden,...

Dit beeld is een vitrinekast voor het verdwijnende landschap. Een strak betegelde kamer, keurig afgemeten plint, museumlicht op een porseleinen vaas — en daarbuiten, of is het toch binnen, stijgt het water. De molens draaien nog. Ze lijken te zeggen: kijk, alles is onder controle. De ruimte ademt beheersing. De muren zijn bekleed met het landschap van buiten, plus schaduwen...

Wat we hier zien is een levend landschap, een mozaïek van water en werk, waar de grens tussen natuur en cultuur is opgelost in riet, wind en stilte. De structuren in het water – platforms begroeid met wat lijkt op zeewier of rijzend riet – vormen een ritme dat meer aan tuinbouw doet denken dan aan aquacultuur. Maar deze teelt...

Wat je nu ziet, is een absurde droom of een scherpe waarschuwing — misschien allebei. Mensen zitten, met hun rug naar de dijk, in wat lijkt op bioscoopstoelen, gericht op de kolkende zee. De dijk werd een door mensen uitgesneden amfitheater. En mensen kome om te kijken hoe het water komt. Hier geen metafoor meer. Hier wordt letterlijk plaatsgenomen tegenover...

Dit beeld is een poëtische kortsluiting van landschappelijke logica. Vier mensen staan op een verhoogd platform, hengelend in een goudgeel graanveld — alsof ze vissen op tarwe. Het huis achter hen is klassiek Nederlands: zwart geteerd hout, witte kozijnen, rood dak. Alles klopt, en toch is alles vervreemd. Wat zien we hier? Geen satire, geen grap, maar een verschuiving van...

Dit wezen drijft in een ruimte zonder tijd, zonder zwaarte. En toch draagt het gewicht — van geschiedenis, van verlies. Wat je ziet op zijn huid zijn geen willekeurige lijnen. Het zijn fragmenten van baksteen, kaders van ramen, de regelmaat van gevels. Amsterdam, ooit fier en steenhard, ligt nu als een imprint op een lichaam zonder botten. Misschien zwom deze...

Deze foto is een verstilling, een stil protest en een paradox. Een zebrapad dat zich uitstrekt naar de zee, maar zonder verkeer. Geen auto’s, geen overkant – alleen zand en horizon. Het beeld balanceert op het grensvlak van absurditeit en urgentie. Wie heeft hier een oversteekplaats gemaakt? Waarheen leidt het? Voor wie is deze infrastructuur bedoeld als er geen weg...

Deze scène ademt burgerinitiatief. Elk lichaam op de helling verankert de urgentie van onze tijd: stijgende zeespiegels, verzakkende bodems, overbelaste systemen. Waar instituties falen of te traag bewegen, nemen bewoners het landschap in eigen hand. Ze bouwen geen muur, maar een plek van zichtbaarheid. Hier wordt het water niet weggehouden door pompen, maar door het versterken van het collectieve bewustzijn....

Op de laatste zeedijk zitten de dochters van de Deltawerken. Wachtend tot het water komt.  Ze kijken allemaal van ons weg, naar de grijze horizon. Ze zitten aan de rand van een verdwijnend continent. Niet in verzet, niet in paniek, maar in afwachting. Alsof ze weten wat er komt, en het niet willen tegenhouden. Geen dijken, geen pompen, geen alarmbellen....

Een ondergelopen kamer, intiem en alledaags, nu een binnenzee. De vloer weerspiegelt als een spiegelpolder, de tafel staat wankel, ergens tussen het verleden van bewoning en de toekomst van natte voeten. Geen stormvloed, geen branding, maar een trage, stille infiltratie. Water dat zijn recht op ruimte opeist. Wat als dit geen fantasie is maar een voorproefje? Een huis zonder dijk....

Wie zegt dat hoogwater geen feestje kan zijn? In een landschap waar mist en water de hoofdrol spelen, staat ons vrolijke ‘Schiphuis’ fier overeind – op het randje van absurd en alledaags. Het water reikt tot aan de vensterbanken, maar geen paniek: we hebben ladders, paraplu’s en een gezonde dosis zelfspot. In dit beeld zie je mensen die niet vluchten,...