Generatie

Twee Delftse studenten, verzonken in kaarten, beelden en verhalen aan de wand van de Hoogwaterwinkel. Ze staan dicht bij elkaar, alsof ze samen een vraag proberen op te lossen die nergens expliciet wordt gesteld. Wat ze lezen is geen lesstof, maar landschap. Wat ze bestuderen is geen project, maar een toekomst die lekt in het nu.

Misschien herkennen ze iets van hun eigen opleiding terug: landmetingen, waterwerken, vliegtuigvleugels, bodemdynamiek. Maar hier, in deze winkel zonder kassa, zijn het niet de modellen die spreken, maar de modder. Niet de excel, maar de wind. Wat er hangt is geen ontwerp, maar een ontrafeling: van de Nederlandse delta, van onze hoogmoed, van het geloof in eeuwige controle.

Hun lichamen staan in evenwicht: hij met zijn hand aan een telefoon, zij met haar waterfles stevig vast. Alsof ze weten dat water nooit lang op afstand blijft. Misschien zijn zij wel de generatie die moet leven met wat er altijd weggeduwd is.

Ze lazen. Ze bleven staan. Ze lieten zich raken. Geen diploma vereist.