Klimaatreflectie

Vijf bomen lijken gewichtloos te zweven in een stille wereld. Of is het hun spiegelbeeld dat ons misleidt? Wat boven lijkt, is misschien beneden. Wat vaststaat, blijkt vloeibaar. In deze verwarring opent zich ruimte — ruimte om anders te kijken, anders te voelen.

De bomen staan niet op de grond zoals we gewend zijn, maar drijven tussen lucht en water. Alsof ze ons herinneren aan hoe veranderlijk ons landschap is. Dit beeld stelt vragen in plaats van antwoorden. Over hoe we omgaan met water, met hoogte, met toekomst. Over hoe het zou zijn als het water terugkomt. Niet als dreiging, maar als gegeven.

Langs de NulNAP-lijn — de denkbeeldige kust van een onbeschermd Nederland — zou dit een strand kunnen zijn. Een plek waar bomen pal aan zee staan. Het beeld voelt als een voorproefje van die wereld: een Nederland waar we niet langer tegen het water vechten, maar ermee samenleven.

Wat ik zie, is schoonheid én urgentie. Wat ik voel, is verwondering én verantwoordelijkheid. Dit is niet alleen een foto van bomen, maar van onze verhouding tot het landschap, tot klimaatverandering, tot elkaar.

Misschien nodigt dit beeld je uit om stil te staan. Te kijken. Te luisteren naar wat er niet direct zichtbaar is. Misschien is dit wel de kunst van klimaatreflectie: aandacht geven aan het ongewone, het verstilde, het spiegelende.