Half in, half op

Een ophaalbrug in een ondergelopen landschap is geen brug meer — zij is reliek, relaas, ruïne. Ze overbrugt niets meer.

Ze staat daar, als een verlaten groet naar schepen die niet meer komen. Het wegdek dat zou moeten rusten op oevers, eindigt nu in water. Geen kades, geen polders, geen infrastructuur die haar belofte nog waarmaakt.

De brug staat in een herinnering aan maakbaarheid. Ze werd gebouwd voor een droog land, een controleerbaar land, een land met verkeersstromen en dienstregelingen. Maar het water, dat onuitgenodigd terugkeerde, heeft dat script herschreven. Nu is ze een grensmarkering tussen toen en nu. Tussen wat ooit beheerst werd en wat nu weer stroomt.

Dit beeld zou een scène kunnen zijn uit het NulNAP-project. Misschien is het dat zelfs. Een moment waarop de denkbeeldige kustlijn van een onbeschermd Nederland zich even in de werkelijkheid inschrijft. Een brug die nergens meer heen leidt, behalve naar besef.

Zou jij door dat water willen lopen? Of blijf je staan aan de rand van de brug, half in een wereld die was, half in een wereld die komt?