Verkocht

Op het eerste gezicht toont de foto een idyllische buitenplaats: statig, verstild, badend in zacht licht. Een tafereel dat nostalgie oproept, dat fluistert van thee op het terras en zomers die langer leken te duren. Maar wie beter kijkt, ziet het water – stil, glanzend, alles bedekkend. De buitenplaats staat onder water. En toch: op het verkoopbord, pontificaal in beeld, geen spoor van die natte werkelijkheid. Daar wordt nog steeds droog land beloofd, bezitbaar erfgoed, alsof niets veranderd is.

Het bord liegt niet actief, maar het ontkent – hardnekkig – wat onmiskenbaar aanwezig is. Het representeert een wereldbeeld waarin controle vanzelfsprekend is, waarin land gekocht, ingericht en behouden kan worden. Maar het water vertelt een ander verhaal: een trage, onstuitbare terugkeer.

De buitenplaats wordt zo een symbool van verouderd denken: van schoonheid die uitsluit, van rust die berust op vergeten arbeid en ontkende dreiging. Onder het glanzende oppervlak borrelt een ander verhaal – over klimaatverandering, over de grenzen van maakbaarheid, over een landschap dat zich niet langer laat verkopen zonder tegenstem. Misschien kijkt deze plek wel naar ons terug, met een mengeling van ironie en weemoed.

Niet: “Wie wil dit kopen?” Maar: “Wie gelooft hier nog in?” En belangrijker nog: wat als het land zichzelf verkoopt aan het water – als een stille, natte vorm van verzet?