Vertraging

Welkom in het aquarium dat ooit Nederland heette. De huizen staan fier boven water, droog en stil, alsof er niets aan de hand is. Maar jij — wij — zijn allang kopje-onder. Onder het oppervlak, omringd door zwevende paraplu’s als stille protesten, kijken we omhoog naar een wereld die ooit van ons was. De paraplu’s? Ironisch. De burger gewapend met een speelgoedje tegen een systeemfout.

Dit is geen toekomstbeeld, dit is nu. Een gespleten landschap waar het ene deel blijft geloven in de illusie van controle, terwijl het andere al verdrinkt in de gevolgen. De macht woont nog boven NAP, de rest mag toekijken van onderaf.

Het water is helder, maar zwaar. Er hangt geen paniek in deze scène, eerder een vorm van berusting. Alles is kalm, alsof dit niet de nasleep van een ramp is, maar een tussenfase. Een landschap in heroverweging. Er zit een vreemd soort schoonheid in deze verzonken wereld. Het licht speelt op de rimpels, het water dempt de ruis, en de huizen blijven staan zoals ze altijd stonden — iets meer weerspiegeling dan gebruikelijk, maar verder onaangetast.

Misschien is dit niet het einde van een woonwijk, maar een nieuwe staat van zijn. Geen verdrinking, maar vertraging. Alsof het landschap even tot rust komt. Alsof alles ademt, langzaam, onder water. Alsof wachten ook een manier van leven is.