Spel van licht en schaduw

In de Hoogwaterwinkel, een winkel zonder kassa, staat deze dame stil. Ze heeft in Eemnes gewoond — een plek tussen gras en grens, tussen veen en verwachting. Nu kijkt ze naar mijn Camera Obscura-werk, waarin de Eemlandse polders opduiken. Omgekeerd, verduisterd, zoals land dat zich stilhoudt voor het water.

Wat de foto’s verbeelden is geen rust. Het is een leegte, en het spel van licht en schaduw daarin. Alsof het landschap zelf iets probeert te fluisteren — over wat het was, wat het verliest, en wat het zou kunnen worden als we blijven kijken. Zij kijkt. Niet oppervlakkig, niet vluchtig, maar met een soort innerlijke gerichtheid. Ze kijkt naar een landschap dat misschien haar landschap was. En dat misschien nooit echt van haar is geweest.

De Camera Obscura toont wat het licht verbergt. Niet wat is, maar wat overblijft. Deze dame staat op de grens van zien en voelen. En ik kijk met haar mee. In stilte. In ongemak. In tederheid.