Luisterend

Op deze foto zie je Lena Luppes, bezoeker van de Hoogwaterwinkel, die haar oor te luisteren legt bij de stem van de Polderfluisteraar. Ze staat daar, bijna terloops, met een telefoon aan haar oor – maar de blik naar binnen is voelbaar. Achter haar zie je een muur vol waterwoorden, een hele lijst van begrippen die we soms al bijna vergeten zijn: spreng, doodijskuil, benedenloop, strandmeer, vertakking… Taal die ons landschap ademt en ons eraan herinnert dat water niet alleen een element is, maar een kracht die ons land voortdurend vormt.

De stem van de Polderfluisteraar – een poëtische gids, bijna mythisch – waarschuwt voor het hoge water dat ooit zal komen. Een waarschuwing die zacht klinkt, maar hard resoneert: wat als de dijken het niet houden, wat als de zee weer bezit neemt van dit land?

Wat me raakt in dit beeld is de vanzelfsprekendheid van het moment. Alsof je gewoon iemand ziet die een telefoontje pleegt, maar in werkelijkheid luistert ze naar een andere tijd, een ander ritme, een diepere laag van ons landschap. Het alledaagse en het mythische overlappen hier – een winkeltafel met flessenpost en een lijst woorden die uit de muur oplicht, en tegelijk een stem die ons herinnert aan onze eeuwenoude strijd met water.