Vertrouwde gezichten

Soms lopen er mensen mijn winkel binnen die me al jaren volgen. Zo kwamen Tonnie en Wil langs — twee vertrouwde gezichten uit de vroege dagen van mijn werk, ogen die het landschap van mijn artistieke praktijk hebben meegetekend. “Wat ben je ver gekomen,” zei Tonnie. Niet als een compliment, eerder als een constatering.

We stonden daar samen in de Hoogwaterwinkel — tussen kaarten, zeegeur en verdronken toekomstscenario’s. Hun aanwezigheid maakte ineens voelbaar dat deze winkel niet alleen een plek is voor reflectie, maar ook voor herinnering.

Misschien is dit wel wat de Hoogwaterwinkel werkelijk verkoopt: tijdslagen. Verweven herinneringen aan natte voeten, gemiste kansen, en kunst die probeert te waarschuwen zonder belerend te worden.

Tonnie en Wil keken om zich heen, ze raakten alles even aan. Regenlaarzen, waterheld-portretten, kaarten van de NulNAP-lijn. En ik zag ineens weer de kunstenaar die ergens begon met een tekening van een overstroomd polderlandschap en hier eindigde — met zee-meditaties midden in Rotterdam.

Soms komt de toekomst op bezoek in de vorm van het verleden.