Droom van orde

Dit is geen documentair beeld, maar een visioen. Een artificiële kustlijn — of beter: een verzinsel over wat kustlijn kan zijn als wij haar volledig maken, beheersen, organiseren. Een lang, recht pad, als een steiger van absolute wil, leidt naar een mini-eiland. Centraal, geometrisch, en daardoor desoriënterend. Een utopie of een gevangenis? De eilandtop draagt een standbeeld, een silhouet van menselijke dominantie. Geen strand, geen getij, alleen kalm, vlak water waarin de bootjes roerloos liggen, als vergeten gedachten.

Dit is de anti-NulNAP.

Hier wordt kust niet gedacht als plek van overgang, conflict, adem. Maar als terminale bestemming. De horizontale symmetrie, het ritmisch geordende raster van steigers, de perfectie van de lijn — het is een droom van orde die beklemt. Alsof men het landschap niet meer vertrouwt en daarom maar alle spontaniteit eruit heeft getekend. Een landschap dat niet langer ademt maar stilstaat. Bevroren in een beeld van controle.

En de boten? Die liggen als lege lichamen te wachten op beweging die nooit komt. Geen vissers, geen reizigers, alleen potentie zonder doel. Misschien zijn dit wel de wrakken van een wereld die vergeten is dat water ook wild wil zijn.

Wat ik voel bij dit beeld? Onbehagen. Niet vanwege de dreiging van het water, maar vanwege het ontbreken van risico. Alsof men is vergeten dat leven aan zee altijd betekende: leven met onzekerheid.

En jij? Zou jij op dat eiland willen staan? Of zwem je liever naar een plek waar de steigers ophouden?