Binnenmeer

Wat een beeld! Een kas vol water, kinderen in kleurrijke minikano’s — het is een scène die tegelijk speelt, protesteert en voorspelt. Geen tomatenplanten, geen irrigatiebuizen, maar een klasse vol toekomstvaardigheid. Schoolzwemmen in het Anticipatietijdperk.
De kas, ooit symbool van hyper-gecontroleerde landbouw, is hier omgevormd tot binnenmeer. Transparant, open naar het landschap buiten, maar gevuld met water — als een belofte van wat er komen gaat. Of wat al gekomen is. En de kinderen? Ze bewegen voorzichtig, geconcentreerd, met die typische kinderlijke ernst die spel en werkelijkheid niet scheidt.
Dit is geen dystopie. Dit is een oefening. In drijven, sturen, keren. In overleven misschien — maar dan vrolijk. Met gele regenjasjes en rode peddels. Hier wordt niet gevlucht voor het water, hier wordt erin geleefd. In geleerd. In gespeeld.
Ik moet denken aan het NulNAP-project: ook daar worden alternatieve landschapslogica’s zichtbaar gemaakt door speelse, rituele handelingen. Hier geen sirenes of evacuatieschema’s, maar een speelse pedagogiek van aanpassing.
Wat zegt dit beeld? Misschien dat we moeten leren varen in plaats van enkel te dijken. Dat wie het land wil begrijpen, ook moet begrijpen dat het water soms wint. En dat kinderen, als we ze vertrouwen, die taal misschien als eerste spreken.