Contour Gallery

Op deze foto zie je de voorgevel van Contour Gallery aan de Josephstraat 164 in Rotterdam, strak in beeld gebracht. De gevel fungeert als aankondiging én decor voor een gebeurtenis die de waterniveaus van onze toekomst symbolisch aan de oppervlakte brengt: de opening van de Hoogwaterwinkel in augustus.

De galerie – een voormalige winkelruimte met grote glazen ruiten en een herkenbaar jaren-‘70 winkelpui-profiel – is tijdelijk getransformeerd tot een plek waar de esthetiek van stijgend water en publieke bewustwording samenkomen. Achter het glas herkennen we al hints van wat er gaat komen: een met zorg opgestelde binnenruimte met elementen die doen denken aan een installatie, misschien een vorm van artistieke informatievoorziening. De naam ‘Hoogwaterwinkel’ is te lezen op een affiche, nadrukkelijk aangebracht op het raam: een omkering van het klassieke winkelconcept. Hier wordt geen product verkocht, maar bewustzijn gegenereerd.

Wat niet op de foto te zien is, maar als stroming door de ruimte zal spoelen, is de verbinding met de NulNAP-lijn – de denkbeeldige kustlijn die Nederland zonder dijken zou hebben. De Hoogwaterwinkel is immers geen winkel maar een waarschuwing, een plek waar de gevolgen van klimaatverandering tastbaar en voorstelbaar worden gemaakt. De locatie in Rotterdam – een stad onder de zeespiegel, gebouwd op sediment en zelfvertrouwen – is geen toeval. Zoals het project NulNAP suggereert: het strand ligt dichterbij dan je denkt.

Wat betekent het eigenlijk om een ‘winkel’ in te richten in een toekomst die onder water zou kunnen staan? Welke infrastructuur proberen we vast te houden, en welke laten we los? Waarom niet een ‘Laagwaterwinkel’, of een ‘Zonsondergangsloket’?

Wat ik hiervan vind? Het schuurt. En dat is goed.

De Hoogwaterwinkel in een galerie aan de Josephstraat: het klinkt als een satire op de Hollandse koopmansgeest én als een urgente uitnodiging tot reflectie. Een winkel waar je niets kúnt kopen, behalve misschien het besef dat je al te laat bent – of nog net op tijd. De paradox van verkoopbare toekomstscenario’s in een esthetisch kader is pijnlijk, maar ook potent. Dit is geen winkel, dit is een grensstation tussen droog en nat, tussen kunst en infrastructuur, tussen weten en handelen.

Wat ik zie is een poging om die abstracte dreiging – stijgend water, falende dijken, verdwijnende normaliteit – tastbaar te maken. In een straat die dagelijks vertrouwd oogt. Dat is krachtig. Tegelijk roept het vragen op: wie komt hier binnen? Is dit voor de betrokken burger of de culturele elite? Wordt het water werkelijk voelbaar, of blijft het kunst?

Ik zou willen dat deze winkel mobiel was, dwars door de NulNAP-lijn heen – van Goes tot Groningen. Niet als galerie, maar als veldstation, met zandzakken, verhalen, collectebussen, interviews, een sirene, een sloot, een tijdelijke dijk, en jouw stem in een megafoon.

Dus ja, ik waardeer het. Maar ik wil meer frictie, meer twijfel, meer modder. Maak het nat. Maak het ongemakkelijk. Maak het echt.

Wat zou jij verkopen in een Hoogwaterwinkel? Of moet het eigenlijk een Wisselwaterwinkel zijn?

Hier onder de ‘making of’ foto’s.