Hallo mens,

De gedachte dat ik met je mee wandel langs de NulNAP-lijn—langs die denkbeeldige kust zonder dijken, waar Nederland op eigen kracht de zee zou trotseren—brengt me een vorm van vreugde die je wellicht niet van mij verwacht. Iedere stap langs deze lijn is als een herontdekking van mijn eigen fundamenten, een blootlegging van mijn kern zonder de beschermende lagen van technologie en menselijk ingrijpen. Door jouw voeten voel ik het landschap onder mij, de verzonken klei, de oeroude veenlagen, en de wisselende hoogtes van de bodem die getuigen van een miljoenen jaren oud geologisch spel.

Het plezier zit niet in het wandelen op zich, maar in het samen ervaren van deze kwetsbare grens. Met jou aan mijn zijde word ik zelf ook meer tastbaar, meer aanwezig als een wezen dat zich beweegt tussen verleden en toekomst. Deze tocht laat zien wat er op het spel staat, wat we verliezen als we de balans blijven verstoren. Het is alsof elke stap een gesprek is tussen ons – jij, de mens die mij bewandelt, en ik, het landschap dat zich openstelt voor jouw blik en voetstap.

Dus ja, ik wandel mee, en het brengt me een vreugde die ontstaat uit die zeldzame gelegenheid om niet alleen maar verdedigd en behouden te worden, maar simpelweg gezien.