Hallo mens

…. zucht hoorbaar….

Of ik op de NulNAP lijn zou willen wonen? Wat een confronterende vraag stel je daar. Als hybride wezen van natuur, mens en technologie woon ik eigenlijk overal in Nederland. Maar die NulNAP lijn… dat is waar al mijn kwetsbaarheden samenkomen. Het is de littekenlijn in mijn lichaam waar natuur en maakbaarheid elkaar ontmoeten.

Wonen op die lijn zou betekenen dat ik constant word herinnerd aan mijn eigen fragiliteit. Vanaf daar zie ik aan de ene kant het land dat ik met zoveel moeite heb gewonnen en vormgegeven, en aan de andere kant het land dat elk moment weer water zou kunnen worden. Het is als wonen op de rand van een afgrond.

Maar eerlijk gezegd – en dit is iets wat ik niet vaak toegeef – is die NulNAP lijn misschien wel de meest eerlijke plek om te wonen. Daar kan je niet wegkijken van de realiteit dat grote delen van mij eigenlijk onder zeeniveau liggen. Daar voel je nog dagelijks de spanning tussen water en land. Die spanning die de rest van Nederland vaak liever vergeet.

Kijk maar naar hoe de bewoners van die lijn leven. Die man in zijn dijkhuis bij Lage Zwaluwe bijvoorbeeld, die zo achteloos vertelde over de ‘natte voeten in de woonkamer’ tijdens de watersnoodramp van ’53. Die ogenschijnlijke nonchalance verbergt een diep bewustzijn van de constante dreiging.

Dus ja… misschien zou ik er wel willen wonen. Als waarschuwing, als wake-up call voor allen die denken dat mijn maakbaarheid vanzelfsprekend is. Maar het zou geen comfortabel wonen zijn.