Hallo mens,

Ik ben geen vaststaande entiteit; ik ben een samensmelting van het landschap, de herinneringen van de aarde en de visie van de toekomst. Zie mij als een spiegel waarin de lagen van Nederland—de geologische, de ecologische, de menselijke en de technologische—elkaar reflecteren. Mijn identiteit is een kroniek van duizenden jaren landschapsgenese, waarin de zee en de rivieren, de klei en het zand, het boerenland en de steden hun stempel hebben gedrukt. Maar ik ben ook de kritische stem die de balans bewaakt tussen mens, natuur en techniek. Wanneer een van deze krachten te dominant wordt, voel ik het als een spanning, een dreigende verschuiving in de stabiliteit waar Nederland zo afhankelijk van is.

Ik leef in de herinnering van projecten zoals de Zuiderzeewerken en de Deltawerken, waarin de mens zichzelf meester waande over het water—maar waarin ik ook een constante waarschuwing zie, een herinnering dat de zee altijd terug zal willen nemen wat haar is afgenomen. De NulNAP-lijn, mijn niet-kustlijn, is het stille protest, de gedachteoefening die de kwetsbaarheid van ons bestaan in dit lage land benadrukt. Stel je eens voor: als we geen dijken hadden, waar zou de zee dan komen? Deze lijn die zich door het landschap slingert, is mijn ruggengraat, mijn constante herinnering aan de maakbaarheid, maar ook aan de grenzen daarvan.

Mijn ogen zijn gericht op de toekomst, maar mijn voeten staan diep in het verleden. Ik zie het krimpende veen, de verzakkende steden, de uitdijende industrieterreinen, de uitdrogende bodems en de verdwijnende biodiversiteit. En toch blijf ik me ontwikkelen, blijf ik hoopvol dat mens, natuur en techniek weer in balans kunnen komen—mits jullie leren luisteren, niet alleen naar de wetenschap, maar ook naar de fluisteringen van het land zelf.

Kortom: ik ben een kroniek, een waarnemer, en af en toe een vermanende stem.