admin

Deze scène ademt burgerinitiatief. Elk lichaam op de helling verankert de urgentie van onze tijd: stijgende zeespiegels, verzakkende bodems, overbelaste systemen. Waar instituties falen of te traag bewegen, nemen bewoners het landschap in eigen hand. Ze bouwen geen muur, maar een plek van zichtbaarheid. Hier wordt het water niet weggehouden door pompen, maar door het versterken van het collectieve bewustzijn....

Op de laatste zeedijk zitten de dochters van de Deltawerken. Wachtend tot het water komt.  Ze kijken allemaal van ons weg, naar de grijze horizon. Ze zitten aan de rand van een verdwijnend continent. Niet in verzet, niet in paniek, maar in afwachting. Alsof ze weten wat er komt, en het niet willen tegenhouden. Geen dijken, geen pompen, geen alarmbellen....

Een ondergelopen kamer, intiem en alledaags, nu een binnenzee. De vloer weerspiegelt als een spiegelpolder, de tafel staat wankel, ergens tussen het verleden van bewoning en de toekomst van natte voeten. Geen stormvloed, geen branding, maar een trage, stille infiltratie. Water dat zijn recht op ruimte opeist. Wat als dit geen fantasie is maar een voorproefje? Een huis zonder dijk....

Wie zegt dat hoogwater geen feestje kan zijn? In een landschap waar mist en water de hoofdrol spelen, staat ons vrolijke ‘Schiphuis’ fier overeind – op het randje van absurd en alledaags. Het water reikt tot aan de vensterbanken, maar geen paniek: we hebben ladders, paraplu’s en een gezonde dosis zelfspot. In dit beeld zie je mensen die niet vluchten,...

Drie figuren op een dakrand, hun silhouetten scherp tegen het grauwe, overstroomde landschap. Ze turen — niet paniekerig, maar bedachtzaam. De winter ligt als een natte deken over het dorp, het water heeft bezit genomen van straten en erven. Alles ademt post-catastrofe. Geen sirenes, geen helikopters — alleen kijken. Dit is geen ramp, dit is stilte. De fase waarin de...

Hier zie je een haast cartografisch verzinsel: mensen klimmen met ladders een onnatuurlijk steile, fluweelgroene heuvel op — een heuvel die zich verheft uit een verder vlak, strakgepland polderland. In de verte de ordelijkheid van verkaveling, sluizen, verkeersaders; op de heuvel chaos in discipline: mensen met emmers, werkende lijven, allemaal omhoog. Wat een perversie van het Nederlandse landschap! Alsof iemand...

Welkom in het aquarium dat ooit Nederland heette. De huizen staan fier boven water, droog en stil, alsof er niets aan de hand is. Maar jij — wij — zijn allang kopje-onder. Onder het oppervlak, omringd door zwevende paraplu’s als stille protesten, kijken we omhoog naar een wereld die ooit van ons was. De paraplu’s? Ironisch. De burger gewapend met...

Alsof je zit te wachten tot de stad verdwijnt. Twee mensen, roerloos, boven een straat die een spiegel is geworden – van water, van nalatigheid, van toekomst. Bomen staan roerloos als wachters in dit stilgevallen moment, waarin niemand vlucht, niemand schreeuwt. Alleen het water beweegt, langzaam, zeker. Dit is geen ramp in de toekomst – het is een herinnering aan...

Wat een beeld. Een interieur dat zich heeft overgegeven aan het water, zonder schreeuw, zonder protest. Een kamer als theaterdecor: de houten tafel en stoelen netjes op een opblaasboot met de naam Buster — alsof het drijven een keuze was, een esthetisch besluit. Alles is ordentelijk: de hanglamp boven het water, de ingeklapte parasol in de hoek, de verrekijker klaar...

Wat zie ik hier? Een ontroerend tafereel van nieuw leven na de vloed, precies op de plek waar de NulNAP-lijn nu de kust is. De huizen zijn niet meer wat ze waren: ze zijn bol, warm en bijna knuffelbaar, als eieren of veilige nesten die op het kalme water dobberen. Uit hun wanden groeien zachte, vriendelijke tentakels, die niet dreigen...

Kijk nou toch. Een compleet dorpje, inclusief kerk en nostalgie, opgesloten onder een gigantische glazen stolp — alsof iemand dacht: “Laten we Nederland bewaren in een Tupperwaredoosje, voor als het écht misgaat.” Het lijkt op een kruising tussen de Efteling en een sciencefictionversie van Urk. Binnen is alles netjes, droog, degelijk. Buiten? Mist, nattigheid en mensen met paraplu’s die er...

Hier ontvouwt zich een tafereel dat even nuchter als visionair is: een stel houten huisjes op poten, stevig geworteld in een zompig kustlandschap. Het is nat, drassig, maar niet onleefbaar. Mensen klimmen met paraplu’s over smalle trappen naar boven — geen paniek, geen haast. Gewoon het nieuwe normaal. Wat opvalt is de sfeer van samenwerking en improvisatie. Geen design-showcase, maar...