Provocatie

Dit beeld, een vliegtuig op het water gezien door het raampje van een ander vliegtuig, is een provocatie. Het is absurd, maar ook akelig realistisch als je kijkt naar de Nederlandse verhouding tot water. Hier geen comfortabele landingsbaan, maar een toestel dat – tussen oranje boeien – letterlijk drijft op het onzekere. De grens tussen binnen en buiten, tussen controle en overmacht, wordt pijnlijk dun. Wat als de polders echt vollopen? Wat als luchthavens natte vlaktes worden, Rotterdam Airport bereikbaar per boot?

Het beeld is zowel humoristisch als verontrustend. Je lacht even om de absurditeit, maar de ondertoon is duidelijk: onze maakbaarheid kent haar grenzen. De suggestie dat de mens altijd wel “opstijgt” of zich redt, wordt ondergraven door het dreigende water. Het vliegtuig symboliseert vooruitgang, maar is nu stuurloos op een zee van eigen gevolgen. De oranje boeien markeren nog een soort veiligheid, maar ze lijken zinloos in deze nieuwe realiteit.

Dit werk nodigt uit tot kritische klimaatreflectie, niet als zwaar belerend pamflet, maar als wrange, ongemakkelijke spiegel. Het is een toekomstscenario waar we misschien liever niet aan willen denken, maar waar we niet langer omheen kunnen.