Omhoog

We kijken omhoog. Niet naar de hemel, maar naar het wateroppervlak. Wat ooit lucht was, is nu een deken van vloeibaar licht. Boven ons vaart een boot — een silhouet tegen het wazige plafond. De roeispanen snijden door het licht, alsof ze nog steeds proberen grip te krijgen op iets wat allang verdwenen is.

Links en rechts: Hollandse gevels, rij aan rij. Herkenbaar. Ooit vertrouwd. Nu stil en verstild, als ruïnes van een beschaving die vergat dat ze onder zeeniveau leefde. De ramen kijken niet meer naar buiten — ze kijken naar binnen. Geen verkeer, geen mensen, geen geluid. Alleen de echo van wat ooit een straat was.

Het beeld is ongemakkelijk mooi. Dit is niet zomaar water. Dit is tijd. Dichtgedrukt tussen baksteen en gewichtloosheid. Dit is een toekomstbeeld dat zich al in het verleden heeft genesteld. Geen storm, geen paniek — enkel verstilling.

De overstroming is geen ramp meer, maar een toestand. Het leven gaat verder, erboven. Wie beneden blijft, ziet enkel de schimmen. De schaduw van een boot, het geheugen van een stad.

Dit beeld laat ons niet verdrinken. Het laat ons kijken. Kijken naar wat we achterlaten. En vragen stellen: wie beweegt er nog boven? Wie ziet ons nog? En hoe lang duurt het voordat wijzelf slechts contouren zijn — onder het oppervlak van een vergeten land?

#NederlandNaDeOverstroming #NulNAP #Hoogwaterwinkel #Klimaatreflectie #Zeespiegelstijging #LevenOnderWater #Postklimaat #Toekomstscenario #VerzonkenStad #Klimaatadaptatie #Deltaland #EsthetiekVanDeRamp #Wandelaar #Klimaatkunst #Waterbewustzijn #Rotterdam #Overstroming #NederlandAlsLab #AIenLandschap #Onderwaterarchitectuur