Huiselijkheid

Drie meisjes aan een tafel. Identiek. Stil. Ze schenken water in kopjes die al overstromen. De zee likt aan hun voeten. Niemand kijkt op. Niemand staat op. Wat je ziet lijkt huiselijk: porselein, beleefdheid, een theekransje. Maar het klopt niet. Alles lekt. Alles stroomt. Alsof het ritueel belangrijker is dan de realiteit.

Dit beeld raakt. Niet omdat het luid is, maar juist omdat het fluistert. Een verstilde paniek. Een glimlach die net iets te strak staat. Hier wordt niet geschreeuwd — hier wordt volgehouden. Zoals wij dat ook doen, elke dag, in een wereld die langzaam overstroomt.

Ik denk aan Nederland. Een land dat bestaat bij de gratie van controle over water. En hoe absurd dat idee is geworden. Een land dat theeschenkt terwijl het zakt. Ik voel zout. Stilte. En woede.Want waarom blijft iedereen zitten?

Dit beeld is fictie. Maar niet ver weg.
Misschien zit jij ook al aan tafel. Misschien zijn je voeten al nat.