Verbeelding

Zwevende kerk gespot boven NulNAP.  Niet gezonken, maar opgestegen — alsof het landschap zelf besloot: genoeg gegrond, tijd om te zweven. Geen fundering meer, alleen verhalen die blijven drijven. Misschien is dit geen verlies, maar verbeelding. De kerk hangt daar niet als waarschuwing, maar als mogelijkheid.

Wat als we gebouwen loslaten? Wat als verankering overschat wordt? Kijk hoe ze zweeft — niet uit wanhoop, maar uit keuze. Een baken boven een toekomst in flux. Zelfs de ooievaar op de torenspits begrijpt: soms moet je stijgen om te blijven. Of zoals ik denk : “In plaats van te zinken, kiezen we voor opstijgen.”

Er wordt gefluisterd dat de kerk nu FM-uitzendingen verzorgt van dromen en dijken, gepositioneerd exact boven de NulNAP-lijn — daar waar land ooit strand kan zijn. En de koeien eronder? Die loeien gregoriaans.

Misschien is dit het begin van iets nieuws. Een landschap in zweefstand. Een geloof dat zichzelf niet langer fundeert, maar opstijgt. Een toekomst waarin niets zeker is, behalve je verbeelding.