Vitrinekast

Dit beeld is een vitrinekast voor het verdwijnende landschap. Een strak betegelde kamer, keurig afgemeten plint, museumlicht op een porseleinen vaas — en daarbuiten, of is het toch binnen, stijgt het water. De molens draaien nog. Ze lijken te zeggen: kijk, alles is onder controle.

De ruimte ademt beheersing. De muren zijn bekleed met het landschap van buiten, plus schaduwen van paraplu’s — beschermingsfantomen. Alles wat we dachten veilig te stellen is nu decor geworden. Het landschap zit opgesloten in het interieur, zoals een landschap dat ooit geleefd werd nu wordt getoond.

En daar sta jij, als bezoeker, als toeschouwer van je eigen ondergang verpakt in Delfts blauw en millimeterwerk. De grens tussen binnen en buiten is opgeschoven, maar niemand heeft het raam dichtgedaan. Of durf jij dat nog?

En als je naar buiten stapt —wat blijft er dan nog drijven?