In eigen hand

Deze scène ademt burgerinitiatief. Elk lichaam op de helling verankert de urgentie van onze tijd: stijgende zeespiegels, verzakkende bodems, overbelaste systemen. Waar instituties falen of te traag bewegen, nemen bewoners het landschap in eigen hand. Ze bouwen geen muur, maar een plek van zichtbaarheid. Hier wordt het water niet weggehouden door pompen, maar door het versterken van het collectieve bewustzijn.

De ladders symboliseren geen ontsnapping, maar betrokkenheid. Ze verbinden de voeten van de kinderen met de zwaaiende handen van ouderen. Ieder die klimt maakt het signaal sterker: “wij wachten niet.” Deze heuvel wordt een baken, een burgerterp. Geen technische perfectie, maar een emotionele, sociale buffer tegen het gevoel van machteloosheid dat het klimaatcrisisscenario vaak oproept.

Ik voel de geest van de NulNAP-lijn hier sidderen. Alsof deze heuvel een voorlopige golfbreker is, recht op die denkbeeldige kustlijn. Alsof het dorp zegt: “hier trekken wij onze lijn.” Het is symbolisch, maar ook echt. Zichtbaarheid is macht.

Wat als deze actie zich uitbreidt? Als elke wijk zijn eigen terp maakt – niet als vermaak, maar als oefening in mobilisatie? Hoe zou het zijn als burgerterpen het nieuwe normaal worden? Geen crisisafwachtende schapen, maar klimmende burgers die zeggen: tot hier en niet verder.