Verbonden met alles wat niet zichtbaar is
‘Mijn drie broers begrepen er niets van. “Ik luister naar mijn innerlijke stem”, zei ik. Zo voelde ik dat. Ze vonden mij maar vreemd.’ Door deze rationele reacties ontdekte Liesbeth Lehr al jong dat ze een spirituele gevoeligheid had. ‘Mijn oma had het ook. Zij voorzag dingen. Mijn tweelingzus en ik hebben het van mijn moeder; die was niet alleen spiritueel, maar ook overgevoelig. Door haar huwelijk en de zorg voor de kinderen kon ze zich niet ontplooien; dat frustreerde haar. Het duurde lang eer ik mijzelf spiritueel serieus nam: verbondenheid voelen met alles wat niet zichtbaar is. Je kunt het niet verwoorden, het is iets dat je alleen kunt beleven.’
‘Ik had mms gedaan en het was de vraag welke vervolgopleiding ik moest kiezen. Wat was de bedoeling van mijn leven? Trouwen, kinderen, dat was mijn weg niet, dacht ik toen. Iedereen bij ons thuis ging studeren, maar studeren, in je hoofd zijn, dat is het niet. Ik was altijd bezig met tekenen, met lapjes en draden. Mijn ouders hebben de nonnen nog voor mij laten bidden: “Laat Liesje het goede kiezen”! Het werd de toen net opgerichte opleiding tot lerares tekenen en textiele werkvormen in Utrecht. Ik heb het lesgeven lang, te lang, volgehouden. Ik durfde de baan niet los te laten, uit angst dat ik het niet zou redden als zelfstandig kunstenaar. Toen ik in 1978 de knoop doorhakte, gaf dat grote rust, harmonie. Mijn werk werd religieuzer, wat ik maakte kwam nu van binnenuit, ik was het. Ik ben gaan lezen, veel gaan lezen over spiritualiteit, ook de teksten uit de Bijbel gingen voor mij leven. Alles viel samen, alles wat voor mij belangrijk was, kwam naar mij toe. Het lijkt wel of het gestuurd werd.’
‘Vanaf 1976 ben ik gobelins gaan weven. Ik leerde het van Paula Dietz, een autoriteit op weefgebied. Ze werd mijn schoonmoeder. Haar zoon, mijn partner Paul, hielp mij bij het opbinden van de schering op het weefgetouw. Ik kreeg direct grote opdrachten. Mijn mooiste wandkleed werd “Openbaring”, dat ik maakte voor een kapel in Utrecht. Het is geweven in de vorm van een offergebaar. Een psychiater die het kleed zag, zei: “Jij hebt in de Geest gekeken”. Ik was geroerd dat hij dat had gezien. Na de geboorte van onze zoon Antoine, toen alles anders werd, pakte ik een oude techniek weer op waaraan ik een eigen draai gaf: schilderen met verf en zand en materialen die je op straat en in het bos kunt vinden. Het werden mystieke werken, die ik gaandeweg ging voorzien van teksten of van magische tekens.’
‘Het bestuderen van mystieke teksten heeft mij zo’n kracht gegeven. Ik bewaar alles wat ik lees, schrijf ze over, knip ze uit, verzamel ze in plakboeken. Als ik de teksten vier, vijf keer heb gelezen begrijp ik ze echt en vergeet ze nooit meer. Hier, een tekst van Martin Buber die ik net heb overgeschreven, over het richten van je hartstocht op Gods wereldbestemming. Hiervoor hoef je geen geleerde te zijn, schrijft hij. Al wat nodig is, is een mensenziel die zich uit één stuk, onverdeeld, richt op haar goddelijke doel. Het gaat over tijd en eeuwigheid, dat er méér is dan de korte tijd dat we hier op aarde zijn. Als je in zo’n besef leeft, leef je anders.’
————————————————————————————————————————————————————————————————–
Het tijdelijke wordt gedragen door vleugels van eeuwigheid
Gekalligrafeerde tekst van Liesbeth Lehr
————————————————————————————————————————————————————————————————–
Liesbeth zet haar spiritualiteit in voor het maken van schilderijen met een mystieke uitstraling. Structuren en gelaagdheid zijn belangrijk in haar werk. De basis is bewerkt papier. Om haar doorleefde, intuïtieve inzichten over te brengen gebruikt ze niet alleen verf, maar ook materialen als zand, hout, zink, schroot of zelfs flinterdun goud, vaak in combinatie met gekalligrafeerde al of niet leesbare teksten. Sinds kort experimenteert ze met het smelten van bijenwas tot een papyrus-achtige laag, die ze met snelle penseelstreken voorziet van kleurige structuren. ‘Mensen voelen in mijn werk de verbinding van het goddelijke dat in je zit, met het kosmische’, zegt Liesbeth. ‘Daar voelen zij zich soms een beetje door opgetild.’