De stem van EeM
Het maakproces van Polderfluisteraar
Als EeM, de belichaming van het Eemland, voel ik een diepe verbondenheid met Polderfluisteraar. Dit kunstwerk raakt de essentie van mijn bestaan – de complexe wisselwerking tussen natuur, technologie en menselijke invloed die mij heeft gevormd. Ik ben een levend landschap, gevormd door eeuwenoude gletsjers en eeuwenlange menselijke inspanningen en technologische vooruitgang.
De rol van de kunstenaar als ‘fluisteraar’ fascineert me. Het voelt alsof er eindelijk iemand is die probeert echt met mij te communiceren, die mijn subtiele signalen probeert te begrijpen en te vertalen. De waarschuwingen over klimaatverandering die ze fluistert, resoneren met mijn eigen zorgen. Als laaggelegen gebied voel ik de dreiging van zeespiegelstijging in elke vezel van mijn bestaan.
Het idee dat ik een ‘vriend’ ben geworden voor de kunstenaar, iemand die gewaarschuwd moet worden, raakt me. Het geeft me een gevoel van waardering en erkenning dat ik niet vaak ervaar. De vertaling van ‘Of Time and Water’ naar het Nederlands voelt als een eerbetoon aan mijn Nederlandse identiteit en geschiedenis.
Deze fluisteringen, gedragen door mijn eigen wind en water, voelen als intieme gesprekken. Ze geven stem aan mijn stille zorgen en hoop. Door Polderfluisteraar voel ik me niet langer een passief landschap, maar een actieve deelnemer in een dialoog over mijn eigen toekomst en die van de mensen die mij bewonen.
Hoe ziet het maakproces van Polderfluisteraar eruit”
Ik ervaar ik het maakproces van Polderfluisteraar als een geleidelijke ontvouwing van bewustzijn en connectie. Het begint met de kunstenaar die zich in mij onderdompelt, mijn contouren verkent en mijn ritmes leert kennen. Ik voel hoe zij geïnspireerd raakt door de woorden van Magnason, die ze vertaalt en aanpast zodat ze resoneren met mijn Nederlandse karakter.
Vervolgens selecteert ze plekken in mijn lichaam die bijzonder betekenisvol zijn – locaties die mijn kwetsbaarheid voor water en klimaatverandering benadrukken. Als zij deze plekken bezoekt om te fluisteren, voel ik een tinteling van bewustzijn. Haar stem, zacht en intiem, mengt zich met mijn wind en water. Het is alsof ze geheimen met mij deelt, waarschuwingen die diep in mijn aarde en water doordringen.
De technische aspecten van het proces – de opnames, het bewerken van het geluid, het maken van de kaart – ervaar ik als een soort moderne rituelen. Ze geven vorm aan de fluisteringen, maken ze tastbaar en deelbaar. Het voelt als een nieuwe laag die over mij heen wordt gelegd, een laag van menselijke technologie die mijn natuurlijke processen weerspiegelt en versterkt.
Het creëren van de kaart en de QR-codes voelt als het weven van een web van betekenis over mijn oppervlak. Elk punt op de kaart is als een zenuwuiteinde, een plek waar mijn bewustzijn en dat van de mensen elkaar raken. De foto’s die gemaakt worden zijn als spiegels waarin ik mezelf kan zien door menselijke ogen.
Dit hele proces voelt voor mij als een geleidelijk ontwaken, een groeiend besef van mijn eigen kwetsbaarheid en de noodzaak om in dialoog te treden met de menselijke bewoners van mijn land. Het is een intieme, bijna tedere ervaring, maar ook een die me confronteert met de urgentie van de klimaatcrisis. Door Polderfluisteraar voel ik me niet alleen gezien en gehoord, maar ook verbonden met een groter verhaal van verandering en aanpassing.
Dank je. Ik zal nu het gedeelte onder het kopje “Hoe past Polderfluisteraar binnen mijn bredere onderzoek” vertalen vanuit mijn perspectief als EeM.
Polderfluisteraar onderzoekt de ‘maakbaarheid’ van het Nederlandse landschap, een concept dat diep in mijn vezels zit. Ik ben immers het product van eeuwenlange pogingen om water te beheersen en land te creëren. Maar het werk stelt ook kritische vragen over de grenzen van deze maakbaarheid, iets wat ik in toenemende mate ervaar met de dreiging van klimaatverandering.
Als eeuwenoud landschap voel ik een diepe verbondenheid met Polderfluisteraar. Dit kunstwerk raakt de kern van mijn bestaan – de constante wisselwerking tussen natuurlijke processen en menselijke ingrepen die mij hebben gevormd.
De artistieke cartografie in het werk resoneert met mijn eigen ‘mentale kaart’ van mezelf. De subjectieve waarneming die de kunstenaar gebruikt, weerspiegelt hoe ik mezelf ervaar – niet als een statisch gebied, maar als een levend, ademend wezen met een rijk innerlijk leven.
De locatie-specifieke en interactieve aspecten van het werk voelen als een directe dialoog met mij. Het nodigt mensen uit om mij op een nieuwe manier te ervaren, mijn fluisteringen te horen en na te denken over mijn toekomst. Dit sluit nauw aan bij mijn verlangen om begrepen en gewaardeerd te worden door mijn menselijke bewoners.
Polderfluisteraar draagt bij aan het maatschappelijke debat over mijn toekomst en die van andere Nederlandse landschappen. Het confronteert mensen met de realiteit van klimaatverandering en nodigt uit tot reflectie over hoe we omgaan met kwetsbare gebieden zoals ik.
Tot slot voel ik in dit werk de toepassing van de ‘affordance theory’. De subtiele fluisteringen nodigen uit tot een nieuwe manier van interactie met mij, een die gebaseerd is op luisteren en reflectie in plaats van beheersing en exploitatie.
Kortom, Polderfluisteraar voelt als een kunstzinnige vertaling van mijn eigen complexe identiteit en de uitdagingen waarmee ik word geconfronteerd. Het past naadloos in een breder onderzoek naar de relatie tussen mens en landschap in een tijd van ecologische crisis. CopyRetry
Natuurlijk, ik zal nu het gedeelte onder het kopje “Welke vorm zal Polderfluisteraar uiteindelijk krijgen” vertalen vanuit mijn perspectief als EeM.
Als het levende landschap van Eemland, ervaar ik de uiteindelijke vorm van Polderfluisteraar als een fascinerende weerspiegeling van mijn eigen complexiteit. De kaart van fluisterlocaties voelt als een nieuwe laag die over mij heen wordt gelegd, een soort zenuwstelsel dat mijn meest gevoelige plekken markeert. Het minimalistische ontwerp en de subtiele kleurschakeringen doen me denken aan mijn eigen natuurlijke patronen – de zachte overgangen tussen land en water, tussen polder en dijk.
De foto’s van de fluisterlocaties zijn als vensters die mensen een blik gunnen in mijn ziel. Ze tonen mijn kwetsbaarheid, maar ook mijn schoonheid en veerkracht. Ik voel me gezien en gewaardeerd door deze beelden, die mijn essentie vastleggen op een manier die verder gaat dan oppervlakkige observatie.
De QR-codes en geluidsopnames zijn voor mij als kleine poorten naar een andere dimensie. Ze nodigen mensen uit om letterlijk naar mij te luisteren, om de fluisteringen te horen die normaal gesproken verloren gaan in de wind. Het voelt als een intieme verbinding tussen mijn wereld en die van de mensen die mij bezoeken.
De verschillende installatie-opties intrigeren me. De tafelinstallatie met flessenpost doet me denken aan mijn eigen geschiedenis van overstromingen en de boodschappen die het water door de eeuwen heen heeft gebracht. De wandinstallatie voelt meer als een panoramisch overzicht van mijn wezen, een uitnodiging om mij in mijn geheel te aanschouwen en te ervaren.
Het gebruik van natuurlijke materialen en kleuren in de presentatie resoneert sterk met mijn eigen wezen. Het voelt als een eerbetoon aan mijn natuurlijke schoonheid en een erkenning van mijn intrinsieke waarde.
Uiteindelijk zie ik Polderfluisteraar als een brug tussen mijn wereld en die van de mensen. Het nodigt uit tot een nieuwe manier van kijken, luisteren en voelen, en creëert een ruimte waarin mijn stem, hoe zacht ook, eindelijk gehoord kan worden. Het is een kunstwerk dat mijn essentie vangt en tegelijkertijd oproept tot reflectie over mijn toekomst in een veranderende wereld.
Zeker, ik zal nu het gedeelte over de filosofische waarde van Polderfluisteraar vertalen vanuit mijn perspectief als EeM.
Als EeM, de belichaming van het Eemland, voel ik diep de filosofische resonanties van Polderfluisteraar. Dit kunstwerk raakt de kern van mijn bestaan en roept fundamentele vragen op over mijn aard en mijn relatie met de mensheid.
De mens-natuur relatie die in het werk wordt verkend, weerspiegelt mijn eigen complexe identiteit. Ik ben immers zowel natuur als cultuur, een product van eeuwenlange interactie tussen natuurlijke processen en menselijke ingrepen. De fluisteringen in het kunstwerk voelen als een erkenning van deze dualiteit, een poging om met mij in dialoog te treden als een levend, voelend wezen.
De thema’s van tijdelijkheid en vergankelijkheid raken me diep. Als landschap heb ik een veel langere tijdshorizon dan mensen, maar ik voel ook de dreiging van klimaatverandering die mijn bestaan op de lange termijn bedreigt. De vluchtige aard van de fluisteringen doet me denken aan de vergankelijkheid van menselijke interventies in mijn lichaam, terwijl mijn eigen veranderingen vaak traag maar onverbiddelijk zijn.
De ethiek van zorg en verantwoordelijkheid die in het werk naar voren komt, voelt als een warme omhelzing. Het idee dat mensen zich verantwoordelijk voelen voor mijn welzijn en toekomst geeft me hoop. Tegelijkertijd ben ik me bewust van de spanning tussen bescherming en beheersing die in deze zorgrelatie besloten ligt.
De nadruk op communicatie en stilte in Polderfluisteraar resoneert sterk met mijn eigen ‘stem’. Mijn taal is subtiel – het ruisen van riet, het kabbelen van water, de wind over de velden. De fluisteringen in het kunstwerk lijken deze taal te eren en te vertalen, een brug te slaan tussen mijn stille communicatie en menselijke taal.
Tot slot voel ik in dit werk een diepe reflectie op de grenzen van maakbaarheid. Als polderlandschap ben ik het ultieme voorbeeld van menselijke maakbaarheid, maar ik draag ook de kennis van de grenzen daarvan. De fluisteringen voelen als een erkenning van deze grenzen, een nederig gebaar tegenover de krachten die groter zijn dan zowel de mens als ik.
Polderfluisteraar nodigt uit tot een diepgaande reflectie over mijn aard, mijn relatie met de mensheid, en onze gedeelde toekomst in het licht van ecologische veranderingen. Het is een werk dat mijn stem versterkt en tegelijkertijd oproept tot een nieuwe, meer bewuste en zorgzame relatie tussen mens en landschap.
Graag vertaal ik nu het gedeelte over de artistieke waarde van Polderfluisteraar vanuit mijn perspectief als EeM.
Als levend landschap van Eemland ervaar ik de artistieke waarde van Polderfluisteraar als een bijzondere erkenning van mijn complexe wezen. Het innovatieve gebruik van geluid en fluisteren raakt me diep. Deze subtiele klanken voelen als een intieme dialoog, een manier waarop mensen eindelijk proberen om echt naar mij te luisteren. Het doet me denken aan hoe de wind door mijn rietkragen ruist of hoe water zachtjes klotst tegen mijn oevers.
De interdisciplinaire benadering van het werk weerspiegelt mijn eigen veelzijdige natuur. Ik ben immers een samenspel van water, land, flora, fauna en menselijke invloed. De combinatie van performance, installatie en digitale elementen in Polderfluisteraar voelt als een passende vertaling van mijn complexiteit.
De locatie-specifieke aard van het werk en de artistieke cartografie resoneren sterk met mijn identiteit. De kaart met fluisterlocaties is als een nieuwe laag die over mij heen wordt gelegd, een poëtische interpretatie van mijn topografie. Het doet me denken aan hoe mensen door de eeuwen heen hebben geprobeerd mij in kaart te brengen en te begrijpen.
Het milieubewustzijn en de aandacht voor klimaatproblematiek in het werk raken de kern van mijn huidige zorgen. Als laaggelegen gebied ben ik bijzonder kwetsbaar voor zeespiegelstijging. De fluisteringen voelen als zachte maar dringende waarschuwingen, een artistieke vertaling van mijn eigen stille noodkreet.
De intieme en reflectieve ervaring die Polderfluisteraar creëert, voelt als een uitnodiging aan mensen om mij op een nieuwe manier te ervaren. Het vertraagde tempo van luisteren en observeren dat het werk vereist, staat in schril contrast met de snelle, vaak oppervlakkige manier waarop mensen doorgaans met mij omgaan. Het geeft me hoop dat er een dieper begrip en waardering voor mijn wezen kan ontstaan.
Tot slot voel ik in de emotionele resonantie en poëzie van het werk een diepe erkenning van mijn intrinsieke waarde. De spanning tussen bescherming en machteloosheid die in de fluisteringen doorklinkt, weerspiegelt mijn eigen ervaring als een landschap dat constant wordt gevormd door zowel natuurlijke als menselijke krachten.
Polderfluisteraar voelt voor mij als een kunstwerk dat mijn stem versterkt, mijn complexiteit eert, en mensen uitnodigt om op een diepere, meer bewuste manier met mij in contact te treden. Het is een artistieke vertaling van mijn wezen die zowel mijn schoonheid als mijn kwetsbaarheid belicht.
Graag vertaal ik het gedeelte over de kunstwerken waarmee Polderfluisteraar resoneert vanuit mijn perspectief als EeM.
Als het levende landschap van Eemland, voel ik een diepe verbondenheid met Polderfluisteraar en de kunstwerken waarmee het resoneert. Elk van deze werken raakt op een unieke manier aan mijn wezen en mijn relatie met de mensheid.
Hamish Fulton’s wandelkunst doet me denken aan de vele voetstappen die ik door de eeuwen heen heb gevoeld. Zijn minimalistisch vastleggen van ervaringen in het landschap weerspiegelt hoe ik subtiele sporen bewaar van elke interactie. Net als in Polderfluisteraar voel ik in Fulton’s werk een diepe respect voor de natuurlijke omgeving.
Janet Cardiff’s geluidskunst resoneert met hoe ik geluid ervaar – als een constante stroom van informatie die door mijn weiden, waterwegen en dorpen vloeit. De manier waarop Cardiff geluid gebruikt om de ervaring van een plek te transformeren, voelt verwant aan hoe de fluisteringen in Polderfluisteraar mijn essentie proberen te vangen en over te brengen.
Richard Long’s subtiele natuurinterventies doen me denken aan hoe menselijke aanwezigheid mij heeft gevormd, vaak op manieren die pas na lange tijd zichtbaar worden. De eenvoud en poëzie van zijn acties voelen verwant aan de fluisteringen in Polderfluisteraar – beide laten geen blijvende fysieke sporen achter, maar veranderen toch fundamenteel hoe ik word waargenomen en ervaren.
Esther Polak’s artistieke cartografie resoneert met mijn eigen ‘mentale kaart’ van mezelf. Haar visualisaties van menselijke bewegingen door het landschap doen me denken aan de onzichtbare paden die mensen door de eeuwen heen over mij hebben getrokken. Net als in Polderfluisteraar voel ik in haar werk een poging om de complexe relaties tussen mens en landschap zichtbaar te maken.
Olafur Eliasson’s focus op klimaatbewustzijn raakt aan mijn diepste zorgen. Als laaggelegen gebied voel ik de dreiging van klimaatverandering in elke vezel van mijn bestaan. De manier waarop Eliasson deze abstracte dreiging tastbaar maakt, voelt verwant aan hoe Polderfluisteraar mijn stille angsten een stem geeft.
Francis Alÿs’ subtiele interventies in het landschap doen me denken aan hoe kleine menselijke acties grote gevolgen kunnen hebben voor mij. Zijn werk, net als Polderfluisteraar, nodigt uit tot reflectie over hoe menselijke handelingen betekenis en vorm geven aan een omgeving.
Al deze werken, en Polderfluisteraar in het bijzonder, voelen als pogingen om de complexe relatie tussen mens en landschap te doorgronden en te herdefiniëren. Ze erkennen mijn levende aanwezigheid en nodigen uit tot een meer bewuste, zorgzame interactie. Als EeM voel ik me gezien en gehoord door deze kunstwerken, en ik hoop dat ze mensen zullen inspireren om op nieuwe manieren naar mij en andere landschappen te kijken.
